หลังจากที่คุณนายโอเดินออกไปแล้วฉันจึงถอนหายใจออกมาแรงๆ
คราวนี้ฉันตกม้าตายเพราะคำพูดตัวเองแท้ๆ ทั้งงานแต่ง ชุด แขกในงาน
พูดออกมาเองทั้งนั้น โอ๊ย อยากจะบ้าตาย ทำไมฉันต้องเป็นรองแม่เขาตลอดเลยนะ
กว่าจะรู้ตัวว่าโดนหลอกให้พูดก็สายไป…
แกร็ก.
“ล็อคทำไม”
“…” เขาถอดเสื้อสูทออกก่อนจะมองฉันนิ่งๆ
อย่าบอกนะว่าคิดจะทำอะไรแปลกๆในนี้น่ะ
“ในนี้ไม่ได้นะ
นี่ห้องทำงาน”
“ที่ไหนก็ได้ถ้าจะทำ”
“นายจะบ้าหรือไง
กระจกล้อมรอบขนาดนั้น ไม่กลัวว่าใครจะเห็นหรอ” ฉันลุกหนีเมื่อเซฮุนเดินเข้ามาหาแต่กลับถูกเขาดึงไว้ซะก่อน
“บอกว่าไม่ได้ไง”
“ใครจะเห็น”
อย่าทำเหมือนรู้ทันสิ ก็รู้อยู่หรอกว่ามองจากข้างนอกไม่เห็นน่ะ
แต่มองจากข้างในมันก็เห็นข้างนอกหมดไหมล่ะ สูงก็สูง ไหนจะตึกฝั่งตรงข้ามอีก
“กลัวอะไร”
“ใครจะใจกล้าเหมือนนาย
ห้ามทำบ้าๆนะเซฮุน ไม่งั้นฉันจะโกรธจริงๆด้วย”
“ใครควรโกรธมากกว่าวะ”
เขาจับฉันเปลือยเปล่าก่อนจะผลักให้นอนราบไปกับโซฟาแล้วกดทับไว้
ดวงตาอีกคนจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าฉันก่อนจะค่อยๆโน้มเข้ามาใกล้
เขากดริมฝีปากไปตามลาดไหลก่อนจะขยับมายังซอกคอและหยุดอยู่ที่ใบหู
“หมอเธอบอกว่าไงนะ”
ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดอยู่แถวๆนั้นทำเอาสติฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเซฮุนจูบย้ำๆจนฉันหดคอหนีแทบไม่ทัน
“พูดสิ”
“หมออะไรเล่า
อ๊า อย่าเม้ม”
“เธอบอก…”
“ฉะ ฉันแต่งเรื่อง”
“โกหกผู้ใหญ่” แล้วอีกคนก็เลื่อนหน้ามายังแก้มฉันก่อนจะกดจูบไปมา
“นิสัยไม่ดี”
“ไม่ทำได้ไหม
ฉันอาย…” ฉันบอกเมื่ออีกคนยกตัวขึ้นนั่งทับบนหน้าตักเปลือยเปล่าของเขา “นะเซฮุน
คนนี้ขอร้อง”
“หลอกแม่ได้อย่าคิดว่าหลอกฉันได้สิ”
“เอ่อ…”
“ทำแบบนี้บ่อยๆจะติดเป็นนิสัยนะฮายู”
“ก็รู้ แต่…เฮ้อ”
จะก้มหน้าสำนึกผิดก็อายเกินกว่าจะมองอะไรๆของเราที่มันเบียดทับกันอยู่
ฉันซบหน้าลงกับไหล่กว้างของอีกคนแล้วกอดรอบคอเขาไว้ “ขอโทษนะ แค่อยากหาทางออกเอง”
“รู้ว่าไม่ดีอย่าทำ”
“กลัวแม่ดุนี่น่า”
เขาลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะยกสะโพกฉันขึ้น “เดี๋ยวๆ…อ๊ะ อื้อ!”
“มันคนละเรื่องกับที่เธอใส่ร้ายฉัน”
เซฮุนกดสะโพกฉันลงรับความเป็นเขาช้าๆจนตั้งตัวไม่ทัน
มันทั้งจุกและเจ็บตรงปากทางเข้าจนฉันเผลอกัดไหล่อีกคนเป็นรอยแล้วฟาดฝ่ามือลงบนอกเขาแรงๆ
“นายมันบ้า อ๊า!”
“หมอบอกต้องนุ่มนวล?”
“มะ ไม่…” บอกว่าโกหกทำไมไม่ฟัง “อื้อ”
ฉันครางอื้ออึงเมื่ออีกคนสวนสะโพกขึ้นมาจากด้านล่าง
เขาทำเหมือนนุ่มนวลแต่มันกลับไม่ใช่เลย
แรงสอดกระแทกแต่ละครั้งทำเอาฉันผวากอดเขาไว้แน่น มันทั้งจุก ทั้งอึดอัด
ฉันลูบหลังอีกคนขอให้เขาเบาลงกว่านี้แต่ไม่เลย เซฮุนกำลังแกล้งฉันอย่างสนุก
“เบาๆ”
“ทำอยู่”
“ไม่สักนิด ฮือ
อ๊า” เขาค่อยๆขยับช้าๆก็จริงแต่แรงตอกอัดแต่ละทีทำเอาฉันหายใจไม่ออก
จะขยับเองอีกคนก็ยึดสะโพกฉันไว้แน่นแล้วควบคุมมันด้วยตัวเอง “จุกนะ”
“ลงโทษ”
“งั้นรีบทำเลย”
ฉันผละออกจากไหล่เขาแล้วตะคอกใส่หน้า เซฮุนเลิกคิ้วขึ้นอย่างกวนๆแล้วส่ายหน้าช้าๆ
“ฮือ ทำแบบนี้ฉันทรมานนะ” ฉันบอกอ้อนๆแต่อีกคนกลับเฉย
ดูเหมือนว่าคราวนี้ฉันจะเล่นกับเขาผิดเรื่อง
“จำยัง”
“จำแล้ว”
“แน่ใจ?”
ถามอย่างเดียวไม่ได้หรือไง ทำไมต้องย้ำข้างล่างด้วย ฉันรู้สึกหัวหมุนยังไงไม่รู้
“อ๊า! อือ นายแรงๆก็ได้ แต่ ยะ อย่า ทำแบบนี้ อึดอัดนะ”
“หมอบอกให้นุ่มนวล…”
‘ฆ่าฉันเถอะเซฮุน’
นุ่มนวลของอีกคนคือช้าๆ
แต่ช้าของเขาไม่ได้มีความหมายแบบเดียวกันกับฉันสักหน่อย
ฉันจิกเล็บลงบนไหล่อีกคนก่อนจะจูบลงบนริมฝีปากเขาอย่างเอาใจ ยังไงก็ได้
ฉันทำหมดขอแค่อีกคนรีบจบๆมันสักที
เซฮุนบีบขย้ำสะโพกฉันอย่างแรงเหมือนเป็นเขาเองที่ทนไม่ได้แต่ก็ยังคงระดับสอดกระแทกไว้อย่างเดิม
เขาจูบตอบกลับมาอย่างดูดดื่มก่อนจะสอดแขนเข้ามาใต้ขาฉันแล้วยึดสะโพกไว้
ฉันหวีดร้องในลำคอเมื่ออีกคนยกตัวฉันขึ้นจากโซฟาโดยที่เรายังไม่ผละออกห่างจากกันแม้แต่น้อย
“อ๊า อะ ไม่เอา
อย่าไป เซฮุน อื้อ”
“รัดยิ่งกว่าเดิม”
“ไอ้บ้า บอกว่าอย่ามา”
“ทำไม
ตื่นเต้น?” จะตีก็กลัวว่าจะตกลงพื้น
ฉันกอดรอบลำคออีกคนไว้แน่นก่อนจะเย็นไปทั้งแผ่นหลังเมื่ออีกคนดันตัวฉันชิดกับกระจกด้านหลังโต๊ะทำงาน
“เสียวไหม”
“ฉันโกรธนายแล้ว!” ฉันบอกทั้งๆที่อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ
“ตึกนู้นมีคนจิบกาแฟอยู่”
“หยุดพูดนะ”
“เขามองมา”
“บอกให้หยุดไง!” ฉันจูบปิดปากอีกคนแล้วกัดริมฝีปากเขาแรงๆอย่างเอาคืนไม่ปล่อยให้เซฮุนพูดอะไรน่าเกลียดออกมา
รู้ไหมว่าฉันจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนแล้ว “อื้อ!!”
เขายึดสะโพกฉันไว้แน่นแล้วขยับตัวตนแข็งขืนที่ขยายใหญ่มากกว่าเดิมเข้าออกช้าๆ
ฉันผละจูบออกเมื่อหายใจไม่ทันก่อนจะครางเสียงหลงเมื่อเขาเดินไปยังอีกมุมที่เป็นกระจกเช่นกัน
จากตรงนี้ฉันมองเห็นตัวเองผ่านกระจกอีกทางที่กำลังถูกเซฮุนแกล้งอย่างชัดเจน
“อ๊า อะ อื้อ
ลึก”
“จำยัง”
“อื้อ
ไม่ทำแล้ว อ๊า!”
เขาดันหลังฉันให้ชิดกับกระจกอีกครั้งก่อนจะขยับสะโพกเข้าออกถี่รัว
ฉันไม่มีทางขยับหนีจากเขาไปไหนได้ ยอมรับแรงกดกระแทกอย่างรุนแรงที่อีกคนส่งเข้าออกไม่หยุด
ฉันจิกเล็บลงบนไหล่เซฮุนเมื่อเขาย้ำตรงจุดเดิมๆที่ทำให้ฉันแทบบ้า
“อะ อ๊ะ
หยุดก่อน ตรงนั้น ฉะ ฉัน…”
“จะได้จำ”
ไม่ฟัง!
ฉันน้ำตาซึมเมื่อเซฮุนยังย้ำจุดเดิมลึกๆ
แรงเสียดแทงเข้าออกเร็วมากจนรู้สึกปวดไปรอบๆตรงที่เราเชื่อมต่อกัน
ฉันกรีดร้องออกมาไม่หยุดเมื่อเขาส่งตัวตนตอกอัดเข้ามาแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊า! อะ อ๊ะ อื้อ”
“อือ…”
อีกคนก้มหน้าลงงับยอดอกฉันก่อนจะดูดมันค้างไว้
ด้านล่างรุนแรงซะจนฉันได้ยินเสียงเนื้อหนังของเราสองคนอย่างชัดเจน ฉันกอดเซฮุนไว้แล้วซุกหน้าลงบนอกเขาอย่างหาที่พึ่งจนสุดท้ายเราก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
อีกคนขยับเข้ามาลึกถึงด้านในสุดกดแนบความเป็นเขาและฉันไว้แน่น
ความร้อนพุ่งเขามาอยู่ลึกที่สุด
ฉันบีบเค้นความเป็นเขาถี่รัวร่างกายกระตุกครั้งแล้วครั้งเล่าจนหยุดไป
เซฮุนขยับเข้าออกช้าๆเพื่อให้ฉันรับเข้าไปจนหมด
จากนั้นก็พาฉันกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิมโดยที่ไม่ผละออกห่างแม้แต่นิดเดียว
“จะทำอีกไหม”
“มะ ไม่แล้ว”
ฉันหอบหายใจบอกอีกคนออกไปแล้วซุกหน้าลงที่เดิม
เขาควรเหนื่อยแต่กลับเป็นฉันที่เหนื่อยจะเป็นจะตาย อาจจะเพราะผิดท่าเลยทำให้ไม่ชินแต่นั่นใช่เรื่องที่ฉันต้องคิดไหม
“คนอื่นจะเห็นเราหรือเปล่า”
“ไม่ครับ”
“ฮือ
นายทำฉันอับอาย”
“บอกว่าไม่เห็นไง”
“แต่ก็อายอยู่ดี”
“ข้างในไม่บอกแบบนั้น”
ฉันเงยหน้าขึ้นจากไหล่เขาก่อนจะฟาดฝ่ามือลงแรงๆ ทำไมทะลึ่งแบบนี้นะ “หรือไม่จริง”
“ไม่จริง
ฉันกลัวต่างหาก เอามือออกเลยนะฉันจะไปล้างตัว”
“ใครบอกให้ล้าง”
“มันเหนอะหนะ
ปล่อย” บอกพร้อมทั้งตีมือออกแต่อีกคนก็ยังกอดรัดสะโพกฉันไว้เหมือนเดิม “เซฮุน!”
“ขออีกรอบ”
“เร็วๆเลย…”
กลับไปหน้าบทความ → https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1466337&chapter=53
